ณ ป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล มีนกน้อยตัวหนึ่งชื่อ “ปีกทอง” อาศัยอยู่ ปีกทองเป็นนกที่ขยันขันแข็ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้มันไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริง นั่นคือความรู้สึกว่า “ยังไม่พอ”
ทุกเช้าตรู่ ปีกทองจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความคิดว่า “วันนี้ฉันต้องหาอาหารให้ได้มากกว่าเมื่อวาน” มันจะบินร่อนไปทั่วป่า เก็บเกี่ยวผลไม้และเมล็ดพืชมากมายจนเต็มรัง แต่เมื่อกลับถึงรัง มันก็ยังรู้สึกว่า “นี่อาจจะยังไม่พอสำหรับพรุ่งนี้”
วันหนึ่ง ปีกทองเห็นนกนางแอ่นตัวหนึ่งกำลังร่อนเล่นอย่างอิสระบนท้องฟ้า มันคิดว่า “ถ้าฉันบินได้เร็วและสูงเท่านกนางแอ่น ฉันคงจะมีความสุข” ปีกทองจึงพยายามฝึกบินให้เร็วขึ้นและสูงขึ้น จนบางครั้งก็เหนื่อยล้าจนเกือบจะตกลงมา แต่มันก็ยังไม่รู้สึกพอใจกับความเร็วหรือความสูงที่ทำได้
ปีกทองยังคงมองหาสิ่งต่างๆ ที่จะทำให้มันมีความสุข มันอยากมีรังที่ใหญ่ที่สุด อยากมีขนที่สวยที่สุด อยากมีคู่ที่น่ารักที่สุด แต่ไม่ว่ามันจะได้อะไรมา มันก็ยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปเสมอ ความสุขที่มันตามหานั้นดูเหมือนจะอยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ
วันหนึ่ง ปีกทองได้พบกับนกฮูกเฒ่าที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้สูง นกฮูกเฒ่ามองดูปีกทองด้วยความเมตตา ปีกทองจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านนกฮูกเฒ่า ท่านดูมีความสุขและสงบเหลือเกิน ท่านทำได้อย่างไร?”
นกฮูกเฒ่ายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบว่า “ปีกทองเอ๋ย ความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในการครอบครองสิ่งต่างๆ ให้ได้มากที่สุด ไม่ได้อยู่ในการเป็นที่สุดในทุกสิ่ง แต่ความสุขที่แท้จริงนั้นอยู่ภายในใจของเราเอง”
“เมื่อเจ้าเรียนรู้ที่จะพอใจในสิ่งที่ตนมี รู้จักชื่นชมความงามของสิ่งรอบตัวในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงใด และไม่เปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น เมื่อนั้นเจ้าจะพบว่าความสุขอยู่กับเจ้ามาตลอด ไม่ต้องออกไปตามหาที่ไหนเลย”
ปีกทองฟังคำสอนของนกฮูกเฒ่าอย่างตั้งใจ มันเริ่มมองดูอาหารในรังของมันอย่างพินิจพิเคราะห์ มองเห็นความอุดมสมบูรณ์ที่มันมีอยู่แล้ว มันเริ่มชื่นชมเสียงเพลงของนกตัวอื่น และความงามของป่าที่มันอาศัยอยู่
ตั้งแต่นั้นมา ปีกทองก็เปลี่ยนไป มันยังคงขยันขันแข็ง แต่ทำทุกอย่างด้วยใจที่สงบและพอใจ มันไม่รู้สึกว่าต้องแข่งขันหรือต้องมีมากกว่าใครอีกแล้ว และในที่สุด ปีกทองก็ได้พบกับความสุขที่แท้จริง ซึ่งเป็นความสุขที่ยั่งยืนและอยู่กับมันตลอดไป
ข้อคิด: นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า ความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การวิ่งตามหาหรือการครอบครองสิ่งต่างๆ ให้ได้มากที่สุด แต่อยู่ที่การรู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี (สันโดษ) และการชื่นชมสิ่งดีๆ ที่อยู่รอบตัวเราในปัจจุบัน เมื่อใจเราสงบและพอเพียง เราก็จะพบความสุขได้ในทุกๆ วัน